چنار همچنان در بن بست روزگار  . . .

روزها می گذرد و در گیر و دار حوادث، خواسته­ی انسان­ها بیشتر می­شود. تحول و ترقّی لازمه­ی زندگی بشریت است. چنار ما همچنان در این سیر طبیعت در بن­بست روزگار نظاره گر تلاش مسئولین است. بزرگترین روستای شهرستان به علت بن­بست بودن­، فقیرترین روستا شده است و طرح جاده­ی کلیایی با وجود درخواست های فراوان بی پاسخ مانده است. جاده­ی کلیایی واقعیتی است که برای چنار شبیه به رؤیا شده است. این جاده در صورت احداث دو منطقه­ی دربند رود و کلیایی را به هم وصل می­کند که در مجموع شامل بسیت و یک روستا (چهارده روستای کلیایی و چنار و همسایه های آن) می شود. امروزه بسیاری از روستاهای منطقه­ی کلیایی مثل حیدرآباد و نادرآباد به دلیل مشکلات فراوان ناشی از نبود راه مناسب در حال تخلیه­ی جمعیت هستند. اهالی این روستاها به شهر مهاجرت کرده و معمولا در حاشیه­ی شهر با مشکلات فراوان زندگی می­کنند و تنها در فصول کشاورزی به روستا باز می­گردند. در صورت تحقّق طرح جاده­ی کلیایی، علاوه بر جلوگیری از مهاجرت اهالی این روستاها به شهر­، راه این مناطق­ به شهر کوتاه تر می شود. زیرا فاصله­ی امروزی منطقه­ی کلیایی تا اسدآباد (از مسیر آجین) حدود بیست کیلومتر است و احداث جاده­ی  هفت کیلومتری کلیایی این مسیر را دوازده کیلومتر کوتاه می کند. از مزیت های دیگر این جاده­ی بسیار مهم ایجاد اشتغال در روستا می باشد. با احداث این جاده چنار در مسیر رفت و آمد چهارده روستای کلیایی به اسدآباد قرار می­گیرد و افزایش عبور و مرور و نیاز به خدماتی چون تعمیرگاه ، مغازه و ... باعث ایجاد اشتغال و رونق روستا می­شود و از آن­جا که مشکل اشتغال سرمنشأ مشکلات دیگر از جمله اعتیاد است جاده­ی کلیایی می­تواند تا حدی سدّی باشد بر جریان این مشکلات. امیدواریم که مسئولین محترم شهرستان پیرو هزاران درخواست اهالی این بیست و یک روستا جهت ایجاد و احداث این جاده­ی بسیار مهم و بین منطقه ای که بیش از سی سال است که اهالی همواره پیگیر آن بودند اقدام  فرمایند. 

محمدعلی شیخ محمدی - رییس شورای اسلامی چنار شیخ

این تصویر متعلق به چنار نیست ...

 باران

دیدمت آن لحظه ای کز ابر نیسان آمدی                   گوهری ، کز قلب دریای خروشان آمدی

کوچـه های نم زده مستانه می گفتند باز                        در تمـام وسعـت خیـس خیابان آمدی

آنقـدر با نـاز روی شانه هایم می چکـی                      گویـی از چشم قشنـگ نازنینان آمدی

هر سرشک پاکی از هجر مهی افتد به خاک                 تو به یاد که ز چشم ماه تابان آمدی ؟

آشنایم با تو ای همزاد هق هق های من                     بارها در چشم من ناخوانده مهمان آمدی

بر سـر من ای خنک گاه عبیرآگـین ببار                  بر تن خشکیده ی صحرای سوزان آمدی

چشم های آسمان امشب دوباره اشک ریخت         خوب شد، یک بار دیگر «باز باران» آمدی

صادق خدابنده لو

     از چنار تا مسکو ... !

چنارستان :  خودتون رو معرفی کنید.

فرهاد مرسلی هستم. سی سال سن دارم . از سن هشت سالگی کشتی رو شروع کردم.

چنارستان :  چه مدال ها و عناوینی رو  کسب کردید؟

در سن پانزده سالگی مقام سوم نوجوانان کشور و در سن شانزده سالگی مقام سوم کشوری در زاهدان ، مقام اول انتخابی تیم ملّی در نهاوند و مقام اوّل در مسابقات مناطق چهارگانه­ی کشوری در تبریز رو کسب کردم. همچنین در المپیادی که در تبریز برگزار شد رتبه ی اول رو به دست آوردم. در همان سال در مسابقات بین المللی نوجوانان در  اردبیل سوم شدم و در مسابقات جهانی مسکو هم مقام اول رو کسب کردم. در سن هفده سالگی در مسابقات جوانان کشور رتبه ی اول رو کسب کردم. در سن هجده سالگی هم در مسابقات جوانان دوم شدم ودر همان سال به اردوی تیم ملی دعوت شدم اما به خاطر مشکلی که برای مچ پام به وجود اومد مجبور شدم برگردم. در نوزده سالگی باز به اردوی تیم ملی دعوت شدم اما مینیسک زانوم پاره شد و تقریبا برای همیشه از کشتی خداحافظی کردم.

در سن بیست و دو سالگی مربیگری رو شروع کردم و در قشم و اسدآباد و تهران مربّیگری کردم. بعد دوباره به اسدآباد برگشتم از من درخواست مربیگری کردند امّا قبول نکردم و ترجیح دادم که به چنار بیام.

چنارستان :  آقای مرسلی مدتی که چنار کار کردید استعداد بچه های چناری رو چطور دیدید؟

 چنار از نظر استعداد خیلی خوب بود. بچه ها از نظر استخوان بندی خیلی محکم و عالی بودند. فقط کمی اعتماد به نفس بچه های چنار پایینه. من خودم وقتی نوجوان بودم همش فکر می کردم کی می تونه از چنار بره مسابقات جهانی اما شد و من الان این حرف رو به بچه های چنار می زنم.

چنارستان :  در مدت فعالیتتون در چنار بچه­ها چه موفقیت هایی کسب کردن؟

بعد از پنج شش ماه کار در چنار در مسابقات نو نهالان استان هفت نفر تیم اسدآباد را تشکیل می دادند که چهار نفر آن ها چناری بودند. در مسابقات نوجوانان هم دو نفر از اعضای تیم اسدآباد از بچه های چنار بودند. این نشان دهنده ی اینه که استعدا بچه ها خیلی خوب بوده. خانم ها هم در تکواندو خیلی عالی بودند. چون از نظر بدنسازی چیزی نیاز نداشتند و فقط باید از نظر تکنیک پیش می رفتند که ما به مربی تکواندو حقوقی چند برابر می دادیم که عمدتا از جیب خودم بود. بعد از چهار ماه یکی از دختران چناری – خانم زهرا بهادری- به خاطر قدرت بدنی و اعتماد به نفس بالا درمسابقات  استان اول شد و در کشور مقام سوم کسب کرد و به اردوی تیم ملی دعوت شد!! و نیز از هجده سبک تکواندو تیم خانم های چنار در یازده سبک مقام اول کسب کردند.

چنارستان:  چرا فعالیتتون در چنار متوقف شد؟

فعالیت ها به خاطر چند مشکل متوقف شد که یکی کمبود امکانات مثلا وسایل گرمایی ، خنک کننده و دوش در باشگاه بود که حتی در مناطقی مثل جنّت آباد و آجین هم این امکانات ابتدایی وجود داره. در زمستان گذشته به خاطر نداشتن بخاری و برای این که بچّه ها آسیب نبینند کار رو تعطیل کردیم و بعد از این وقفه­ی طولانی مدت موفق نشدیم بچه ها رو برای شروع دوباره جمع کنیم.

مسلما برای جلوگیری از راه­های نادرست مثل اعتیاد بچّه­ها در آینده ، باید آونها رو وارد ورزش کرد. تأکید می کنم که باید روی بچّه ها خوب کار کرد. من یادم هست که در هشت نه سالگی ماهی یکبار دست و پایم می شکست. مادرم همیشه گریه می کرد امّا پدرم می گفت : «اینها برای بچّه لازمه چون اگر انرژی اش از راه سالم تخلیه نشه به دنبال راه های نادرست می­ره.»

چنارستان:  اگرشرایط لازم برای فعالیت دوباره تون فراهم بشه ، حاضرید کارتون رو ادامه بدید؟

من کار در اینجا رو دوست دارم و چندین بار مربیگری نونهالان نوجوانان جوانان و کل تیم اسد آباد رو با چهل سال سابقه به خاطر چنار رد کردم. چون فکر میکنم در چنار زودتر میشه به نتیجه رسید و راهی رو که مثلا در اسد آباد ده ساله قراره برم در چنار میشه پنج ساله رفت.مربی من آقای موذن که الان در هند و پاکستان مربیگری می کند اون زمان به من می گفت که اگه بشه بریم چنار کار کنیم!!

من با اینکه امسال تصمیم داشتم به تهران نقل مکان کنم امّا در صورت رفع مشکلات و استقبال بچه ها حاضرم بیام و کشتی رو در چنار از سر بگیرم چون کشتی مال چناره و از قدیم تو خونشان بوده. وقتی بچّه بودم بابای من همیشه ما رو توی مهمانی­ها دعوت به کشتی گرفتن می کرد.  پدرم هر شب قصه های نادر شاه افشار و بابک خرمدین و رستم و سهراب رو برای من می گفت تا روحیه ی پهلوانی رو در من زنده کنه. روحیه ی پهلوانی و کشتی تو رگ و ریشه ی ما چناری ها هست.

چنارستان: اگه پیام و حرفی برای بچّه ها و جوانان چنار دارید بفرمایید.

بچه های چنار فقط باید اعتماد به نفسشون رو پرورش بدن، چون چیزی کم ندارن. مثلا خودم وقتی بابام از مسابقات جهانی می­گفت سربه سرش می­ذاشتم و به مسخره می­گفتم : «از چنار تا آمریکا!! از چنار تا ...» امّا شد، از چنار تا مسکو شد ! پس باز هم می­شه.

چنارستان : آقای مرسلی شما اون زمان کسی رو به عنوان الگو نداشتید امّا امروز ما شما رو داریم

ببینید اگر بخوام شاخ و برگش بدم شاید جنبه­ی خوبی نداشته باشه امّا زمانی که من شروع کردم امکانات باشگاه اسدآباد از امکانات امروز چنار کم­تر بود. از نظر مربّی­گری هم : زمانی که من در اردو شرکت کردم و مسعود برزگر را دیدم ؛ با اقای نوایی کار کردم ؛ با خادم ها بودم ؛ با عبّاس جدیدی بودم تازه دیدم که مربّی چیز دیگه ایه­. من از همه­ی اینها تجربه کسب کردم. تجربه هایی که سخت به دست اومد. استخوون سالم تو بدنم نمونده ... !

چنارستان: یه خاطره ... !؟

در یکی از تمریناتی که به اسدآباد رفته بودیم مربّی اسدآباد به من گفت : « شما کسی رو دارید که بتونه نرمش بده؟ » ( چون برای نرمش اولیه  مهارت لازمه ، مثلا من یادمه که بعد از سه چهار سال تمرین به من اجازه دادند که نرمش بدم). گفتم: « بله». گفت : «کدومشون؟». گفتم : «هر کدومشون رو که دوست داری». با تعجّب گفت : «یعنی همشون بلدن!؟!». گفتم : «آره ، دست رو هر کدوم بذاری می­تونن». یکی از بچّه­ها پاشد که نرمش بده. بهش گفتم نرمشی رو که تو چنار می­دادی نصف کن. اینا نمی­تونن­! با این که تمرین رو نصف کرد باز همه­ی بچّه های غیر چناری بریده بودن و یکی یکی در می رفتن!!!   

دوواره فصل سُوز و سُوزه آما

باهاری دلنشین اَ در دِراما

هِنی بلبل موخا ذوقَه تَرَک با

زمسّان اَ خر شیطان زِر آما !

معنی :

بازهم فصل سبز و سبزه آمد 

بهاری دلنشین از در وارد شد

باز هم نزدیک است که بلبل از شوق بهار بمیرد

زمستان از خر شیطان پیاده شد

شاعر : مجتبی بهروزی

برای چناری ها از « نوروزماه » (اسفند) عید شروع می شد. اون ها می گفتند گربه ها نوروزماه بیشتر میو میو می کنند و اینجوری اومدن عید رو خبر میدن ! «خابازی» و گرده پزی و خونه تکونی از نوروزماه شروع می شد و تا روز عید قلب روستا تندتر می تپید!

 در چنار قدیم ما ، همه با همدلی از عید استقبال می­کردند و شادی ها  و غم­هایشان را با هم شریک می­شدند ... مثلا حدود ده روز مانده به عید، چند نفر از زنان همسایه و فامیل­های دور ، خانه­ی افرادی را که عـزادار بودند « ازنو »   می­کردند. ( به این صورت که نوعی خاک سفید را در آب می­ریختند و در و دیوار گلی را با آن دستمال می­کشیدند و سفید می­کردند. به این کار « نویَن » یعنی نوکردن گفته می­شد.) آنها فقط زمانی سراغ تمیزکردن خانه­ی خود می­رفتند که خانه­ی افراد عزادار را تمیز کرده باشند. همچنین قبل از تحویل سال همه­ی مردهای آبادی جمع می­شدند و به خانه­ی افراد عزادار روستا برای «عُذُرخوای» (عذرخواهی) می­رفتند. آنها گاهی سیلی از جمعیت را تشکیل می­دادند که داخل حیاط می­ایستادند ، فاتحه می­خواندند و بعد به خانه­ی عزاداران دیگر می­رفتند.

بزرگ طایفه گاهی پارچه، پیراهن و ... می­خرید و به عزادارها می­داد. به این منظور که در سال نو لباس های سیاهشان را در بیاورند.

  روز اول عید،  همه­ی افراد طایفه به دیدن بزرگ طایفه­شان می­رفتند و بعد از آن  دسته­جمعی به دیدن تک تک افراد طایفه (که خودشان هم در آن دسته بودند) می­رفتند؛ به هرخانه­ای که وارد می­شدند داخل حیاط می­ایستادند و صاحب­خانه در ظرف بزرگی کشمش، تخم مرغ رنگی و... می­آورد و به عنوان عیدی بین همه تقسیم می­کرد. همگی « عید مبارکی » می­گفتند و به خانه­ی بقیه­ی افراد طایفه می­رفتند. و پس از آن دید و بازدیدها به همراه خانواده شروع می­شد.

از رسم و رسوم دیگه ای که مخصوص عید بود :

« خابازی » (تخم مرغ بازی) 

 10-20 روز قبل از عید پسرهای جوان روستا و بچه ها تخم مرغ هایی رو که معمولا آب پز و رنگ آمیزی شده بود آماده می کردند و گروه گروه توی کوچه ها جمع می شدن و توی هوای بهار مشغول خابازی می شدن. به این صورت که تخم مرغ را یکی داخل مشتش می گرفت و دیگری با تخم مرغ خودش روی اون ضربه می زد. کسی که تخم مرغش توی این ضربه می شکست بازنده بود و باید تخم مرغش را به طرف برنده می داد. و شخص برنده با کس دیگری بازی می کرد. گاهی فردی که قلق بازی را خوب بلد بود و تخم مرغ سفت و محکمی هم داشت یک سبد بزرگ تخم مرغ برنده می شد!

    « جناق اشکناختن »  (جناق شکستن)

جناق را یک ماه قبل از عید می شکستند. به این صورت که یا استخوان جناق مرغ و یا دو چوب را به حالت  + می گرفتند و بر خلاف هم فشار می دادند تا می شکست و این یعنی عهدی برای شروع بازی « یادم تو را فراموش ». این عهد از یک ماه قبل از عید تا سیزده به در طول می کشید و در طول این مدت طرفین بازی باید مواظب باشند که هر وقت از دست طرف مقابل چیزی می گیرند سریع بگویند : « یادمه » وگرنه طرف مقابل می گفت : « یادم تو را فراموش » و یکی به نفع او ثبت می شد ! معمولا این بازی به شرط پرداخت پول یا تخم مرغ به برنده صورت می گرفت.

گرده ی سال

گرده ی محلی پای ثابت سفره ی عید بود. ( در زمان های قدیم تر رشته پلو و آش ترش هم مخصوص عید و عضو جدانشدنی سفره ی عید بود ). زن ها چند وقتی قبل از عید به تکاپو می افتادند و مقدار زیادی (مثلا چند سفره) گرده می پختنند. یکی ازگرده ها از بقیه بزرگ تر بود. داخل خمیر این گرده تکه ایچوب درخت مو (انگور) یا مهره ی آبی رنگی (که احتمالا هر دو نماد روزی و برکت بود) قرار می دادند. این گرده آخرین گرده ای بود که باید خورده می شد ، وقتی همه ی گرده ها تمام می شد. این گرده را بین همه ی اعضای خانواده تقسیم می کردند. مهره یا چوب مو سهم هر کس که می افتاد می گفتند : « امسال روزی سر ِ این شخص است و اگر آن سال ،  سالی پر برکت برای خانواده  بود مشخص می شد که این شخص روزی دار (پرروزی) است و اگر نبود مب گفتند این فرد کم روزی است »

شالدرکی

شب عید پسرهای چنار جمع می شدند و روی پشت بام ها می رفتند و از «باژه» (سوراخی که در سقف بود برای بیرون دادن دود تنور) دستمال بلندی آویزان می کردند و اعضای آن خانواده عیدی آن ها را که شامل تخم مرغ رنگی و کشمش و خرما و گاهی چند قرانی پول را داخل دستمال قرار می دادند و بچّه ها می کشیدند بالا !

عیدی

عیدی ها هم که قدیم تر ها بیشتر تخم مرغ رنگی و کشمش و شکلات و ... بود و کم تر پول به عنوان عیدی می دادند. ولی خودمونیم عیدی های قدیم صفای بیش تری داشت : شیرین و خوشمزه و شاد و رنگارنگ !

عیدتون شیرین و خوشمزه و رنگارنگ !

سال نو مبارک !

 بر و بچه های سازمان چنارستان !

چه خبر از چنار؟

*  یک هکتار زمین (در نزدیکی امامزاده) به منظور استفاده در زمینه­ی ورزش از بودجه­ی دهیاری چنار خریداری شد و مسئولین مربوطه در تربیت بدنی قول تسطیح و آماده سازی آن زمین را داده اند.

عکس ها : اسماعیل اسماعیلی