برای چناری ها از « نوروزماه » (اسفند) عید شروع می شد. اون ها می گفتند گربه ها نوروزماه بیشتر میو میو می کنند و اینجوری اومدن عید رو خبر میدن ! «خابازی» و گرده پزی و خونه تکونی از نوروزماه شروع می شد و تا روز عید قلب روستا تندتر می تپید!

 در چنار قدیم ما ، همه با همدلی از عید استقبال می­کردند و شادی ها  و غم­هایشان را با هم شریک می­شدند ... مثلا حدود ده روز مانده به عید، چند نفر از زنان همسایه و فامیل­های دور ، خانه­ی افرادی را که عـزادار بودند « ازنو »   می­کردند. ( به این صورت که نوعی خاک سفید را در آب می­ریختند و در و دیوار گلی را با آن دستمال می­کشیدند و سفید می­کردند. به این کار « نویَن » یعنی نوکردن گفته می­شد.) آنها فقط زمانی سراغ تمیزکردن خانه­ی خود می­رفتند که خانه­ی افراد عزادار را تمیز کرده باشند. همچنین قبل از تحویل سال همه­ی مردهای آبادی جمع می­شدند و به خانه­ی افراد عزادار روستا برای «عُذُرخوای» (عذرخواهی) می­رفتند. آنها گاهی سیلی از جمعیت را تشکیل می­دادند که داخل حیاط می­ایستادند ، فاتحه می­خواندند و بعد به خانه­ی عزاداران دیگر می­رفتند.

بزرگ طایفه گاهی پارچه، پیراهن و ... می­خرید و به عزادارها می­داد. به این منظور که در سال نو لباس های سیاهشان را در بیاورند.

  روز اول عید،  همه­ی افراد طایفه به دیدن بزرگ طایفه­شان می­رفتند و بعد از آن  دسته­جمعی به دیدن تک تک افراد طایفه (که خودشان هم در آن دسته بودند) می­رفتند؛ به هرخانه­ای که وارد می­شدند داخل حیاط می­ایستادند و صاحب­خانه در ظرف بزرگی کشمش، تخم مرغ رنگی و... می­آورد و به عنوان عیدی بین همه تقسیم می­کرد. همگی « عید مبارکی » می­گفتند و به خانه­ی بقیه­ی افراد طایفه می­رفتند. و پس از آن دید و بازدیدها به همراه خانواده شروع می­شد.

از رسم و رسوم دیگه ای که مخصوص عید بود :

« خابازی » (تخم مرغ بازی) 

 10-20 روز قبل از عید پسرهای جوان روستا و بچه ها تخم مرغ هایی رو که معمولا آب پز و رنگ آمیزی شده بود آماده می کردند و گروه گروه توی کوچه ها جمع می شدن و توی هوای بهار مشغول خابازی می شدن. به این صورت که تخم مرغ را یکی داخل مشتش می گرفت و دیگری با تخم مرغ خودش روی اون ضربه می زد. کسی که تخم مرغش توی این ضربه می شکست بازنده بود و باید تخم مرغش را به طرف برنده می داد. و شخص برنده با کس دیگری بازی می کرد. گاهی فردی که قلق بازی را خوب بلد بود و تخم مرغ سفت و محکمی هم داشت یک سبد بزرگ تخم مرغ برنده می شد!

    « جناق اشکناختن »  (جناق شکستن)

جناق را یک ماه قبل از عید می شکستند. به این صورت که یا استخوان جناق مرغ و یا دو چوب را به حالت  + می گرفتند و بر خلاف هم فشار می دادند تا می شکست و این یعنی عهدی برای شروع بازی « یادم تو را فراموش ». این عهد از یک ماه قبل از عید تا سیزده به در طول می کشید و در طول این مدت طرفین بازی باید مواظب باشند که هر وقت از دست طرف مقابل چیزی می گیرند سریع بگویند : « یادمه » وگرنه طرف مقابل می گفت : « یادم تو را فراموش » و یکی به نفع او ثبت می شد ! معمولا این بازی به شرط پرداخت پول یا تخم مرغ به برنده صورت می گرفت.

گرده ی سال

گرده ی محلی پای ثابت سفره ی عید بود. ( در زمان های قدیم تر رشته پلو و آش ترش هم مخصوص عید و عضو جدانشدنی سفره ی عید بود ). زن ها چند وقتی قبل از عید به تکاپو می افتادند و مقدار زیادی (مثلا چند سفره) گرده می پختنند. یکی ازگرده ها از بقیه بزرگ تر بود. داخل خمیر این گرده تکه ایچوب درخت مو (انگور) یا مهره ی آبی رنگی (که احتمالا هر دو نماد روزی و برکت بود) قرار می دادند. این گرده آخرین گرده ای بود که باید خورده می شد ، وقتی همه ی گرده ها تمام می شد. این گرده را بین همه ی اعضای خانواده تقسیم می کردند. مهره یا چوب مو سهم هر کس که می افتاد می گفتند : « امسال روزی سر ِ این شخص است و اگر آن سال ،  سالی پر برکت برای خانواده  بود مشخص می شد که این شخص روزی دار (پرروزی) است و اگر نبود مب گفتند این فرد کم روزی است »

شالدرکی

شب عید پسرهای چنار جمع می شدند و روی پشت بام ها می رفتند و از «باژه» (سوراخی که در سقف بود برای بیرون دادن دود تنور) دستمال بلندی آویزان می کردند و اعضای آن خانواده عیدی آن ها را که شامل تخم مرغ رنگی و کشمش و خرما و گاهی چند قرانی پول را داخل دستمال قرار می دادند و بچّه ها می کشیدند بالا !

عیدی

عیدی ها هم که قدیم تر ها بیشتر تخم مرغ رنگی و کشمش و شکلات و ... بود و کم تر پول به عنوان عیدی می دادند. ولی خودمونیم عیدی های قدیم صفای بیش تری داشت : شیرین و خوشمزه و شاد و رنگارنگ !

عیدتون شیرین و خوشمزه و رنگارنگ !

سال نو مبارک !

 بر و بچه های سازمان چنارستان !