روزها در پس هم در گذرند و من هنوز سر در گمم تا دلیلی برای نوشتن یا بهتر بگویم بهانه ای برای نوشتن داشته باشم. پس چه بهانه ای بهتر و قشنگ تر از سرزمینم ... روستایی که نیمه ی گمشده ام را در وجودش یافتم ... نمی دانم از چه بنویسم از غیرت غیرتمندانش، از مهربانی هایش یا از دنیای ساده ی صداقت مردمانش، چنار من تو با شکوه و عظمتت به مردم فهماندی که امید هنوز زنده است و چه قشنگ امیدوارمان کردی در فصلی که دلمان به اندازه ی تمام فصل های دنیا گرفته بود.
در بیکران این هیاهوی پر از فریب در پس کدامین سایه سار جستجویت کنم؟ آن زمان که دریای دلهای مردمانت طوفانی می شود همه در آغوش یاد تو غزل میگن مثل هرسال ... راستی میشه کسی رو که روزی بر شانه های دلش گریسته ای از یاد ببری؟ و هرگاه که می خندی غم پنهانی را در ورای خنده ات می بینم که دلم را به درد می آورد با من از غم هایت بگو تا رهایت کنند آنگاه با هم با خنده ای از دل بگرییم.
وقتی که در کوچه های بی کسی و غربت پرسه زنان به سوی ناکجاآباد براه بودیم، و در آن غربت آباد که گوشه گوشه اش بوی دلتنگی می داد، و در آن ظلم آبادی که حتی به ماهی کوچک حوضچه یمان هم رحم نکردند و در آن غریب آباد که رسم این است... دروغ زیباست، صداقت مسخره و چه سخت و دشوار بود نشکستن. در آن آشفته بازار ... و این زمان شکوه پرمهر ، صفای پرجلال تو ای چنار مهربانم ما را از خواب غفلت بیدار کرد و به ما راه زندگی آموخت.
کاش تا همیشه مست فرجاده ی تو باشم به من بگو چقدر راه باقی است تا به جاده ی تو برسم ...
و در آخر یاد من دادی که یادم باشد کاری نکنم که به قانون زمینت بر بخورد
یاد من باشد تنها نیستم ... یاد من باشد هر چه پروانه که می افتد در آب زود بردارم.